Revue Archives - Vitamine-Z

EEN BIJZONDERE THUISHAVEN

Tesse — Tue, 21 Jun 2022 13:11:02 +0000

We huizen gedurende het hele jaar in een boot op het droge… Een plek waar we allerminst per ongeluk gestrand zijn! Stel je even voor: Een doolhof van steigers door groen, met in elke bocht een woonboot waar creatieve geesten circulaire vraagstukken aanvliegen, op zoek naar wendingen uit onverwachte hoek. Er wordt niet enkel gedacht, er komt hier ook een boel van de grond, uit onze handen en zelfs als we er allemaal even niet zijn, zetten de planten het werk voort: zij halen het gif uit de grond om te zorgen dat deze voormalige scheepswerf weer een gezonde bodem voor de toekomst wordt. Een prettige gedachte op minder productieve dagen 😉 En een goede reden om hier tijdens je pauze niet te veel bramen te plukken! We meerden aan bij deze circulaire broedplaats, omdat we in alles wat we doen & laten, pogen te bedenken hoe dit past bij wat we in de wereld willen zetten. Op onze weg naar duurzame gezondheid voor iedereen, richten we ons op jongvolwassenen. Niet enkel omdat wij de langste “toekomst tot verandering” in het verschiet hebben, ook omdat we zien met welke toekomstscenario’s onze generatie moet leven: uitdagingen van wereldformaat. Uitdagingen die vragen om mentale weerbaarheid, om nieuwe paden, ook in onze hoofden. Wij ontwerpen programma’s vanuit de overtuiging dat die nieuwe paden gevormd worden door ervaringen buiten het gebaande, het vertrouwde, datgene wat je al kent. Door ongemak bewust op te zoeken, merk je dat je het ‘overleeft’, kun je er een volgende keer makkelijker mee zijn, en vind je –juist daar– mogelijk-heden. Onze bijdrage aan de Ceuvel-programmering bestaat dan ook uit eigenwijs kunstzinnige vormen die je een nieuwe ervaring bezorgen of met een vraag naar huis doen gaan die je jezelf nog niet eerder stelde. Kom dat vooral mee-maken tijdens het Icarus Festival! Vaste prik: ieder jaar op de (op-een-na)laatste zaterdag van augustus.

The post EEN BIJZONDERE THUISHAVEN appeared first on Vitamine-Z.

Hoe de bureaucratie zijn eigen imperfectie creëert

Casper — Wed, 04 May 2022 11:57:31 +0000

Een paar dagen geleden fietste ik van Amsterdam-Noord naar Zaandam. Een fijne rit bij lekker weer, goed voor de benen. Vol goede moed trapte ik door richting de plaats van bestemming. Toen ik die bereikte, begon de moed een beetje te slinken. Een complex van middelgrote bedrijven, tegen de rand van Zaandam geplakt, bleek de plek waar ik moest zijn. De nabijgelegen begraafplaats was nog het mooiste in de omgeving. Aangekomen bij het onpersoonlijke gebouw dat volgens Google Maps het juiste adres was, zocht ik een plek om mijn fiets neer te zetten. Die was er niet. Er stonden ook geen andere fietsen Dit was de soort plek waar je alleen met de auto komt. Geen goed voorteken. Het pand huisvestte een bedrijf in online beveiliging. Mijn afspraak betrof het zetten van een handtekening en het laten zien van mijn paspoort. Dat was nodig om te verifiëren dat ik bestond en dat het hele (bijzonder zorgvuldige) aanvraagtraject dat vooraf ging niet door een robot was gedaan. Frappant dat een onderneming met expertise op het gebied van veilig online omgevingen het nodig vindt om iemand in persoon een paspoort te laten zien. Schept dat vertrouwen? In de hal zat een katerig uitziende jongen achter een eenzame tafel. Hij had een iPad waarop hij mijn gegevens bevestigde. Ik mocht mijn handtekening krabbelen op het scherm van de tablet en kreeg in ruil daarvoor een envelop met een activatiecode. Of de jongen op mijn afscheidsgroet nog reageerde, weet ik niet meer. Wel bekroop me het gevoel dat ik bij een paspoortcontrole in de voormalige DDR meer erkenning als persoon had gekregen. Binnen drie minuten stond ik weer buiten. Ik kon vanaf nu voor zakelijke doeleinden veilig inloggen bij de overheid. Alleen eerst nog drie kwartier op de fiets naar huis. Technologische vooruitgang is wonderbaarlijk.

The post Hoe de bureaucratie zijn eigen imperfectie creëert appeared first on Vitamine-Z.

Stijn Vanheule – Waarom een psychose niet zo gek is

Casper — Mon, 07 Feb 2022 10:42:36 +0000

Vlaanderen is blijkbaar een vruchtbare voedingsbodem voor psychiaters. In het kielzog van autoriteiten als Dirk de Wachter, Damiaen Denys en Paul Verhaeghe duiken altijd nog vakgenoten op die met veel oog voor de mens en een vaak stevige filosofische onderbouwing zich buigen over mentale problemen in de hedendaagse maatschappij. Stijn Vanheule verdiepte zich als wetenschapper en therapeut in de wereld van de psychose. Daarover schreef hij een bijzonder toegankelijk en sympathiek boek, waarin hij uitlegt hoe we een beter begrip kunnen ontwikkelen van wat een psychose is en hoe het is om dat te ervaren. In de geest van Lacan vat hij psychose op als een verlies aan taal en betekenis (vaak getriggerd door traumatische ervaringen of breukvlakken in iemands leven) waardoor de realiteit zijn normale structuur verliest. Het gat wat daardoor ontstaat vult de geest op met beelden en wanen. Met zijn heldere uitleg maakt Vanheule goed inzichtelijk waarom we het zo lastig (en eng) vinden om om te gaan met het verschijnsel psychose. Zoals degene die erin gevangen zit zich niet meer in normale taal kan uitdrukken, ontbreekt het ons als omgeving ook aan woorden om (opnieuw) verbinding te leggen. Daarmee is het makkelijk om te concluderen dat de ‘psychoot’ gek en onbereikbaar is. Vanheule moedigt zijn lezers dan ook aan om te zoeken naar vormen van communicatie en expressie die wél werken. Vaak kunnen we die vinden in kunst. Daarmee opent hij een deur (en eigenlijk stond die deur natuurlijk al de hele tijd open) naar de rest van de maatschappij. Slechts weinigen ervaren een psychose, maar de grote meerderheid van de mensen ervaart wel eens een gebrek aan zin en betekenis. Precies daarom is een psychose zo gek niet.

The post Stijn Vanheule – Waarom een psychose niet zo gek is appeared first on Vitamine-Z.